Para facer fronte aos serios problemas que se derivan da atención aos pacientes anciáns a especialidade de xeriatría aplica unha metodoloxía específica que ten tres apartados esenciais:

a) A valoración xeriátrica integral, entendida como proceso multidimensional e interdisciplinar dirixido a identificar e cuantificar problemas, avaliar capacidades funcionais e psicosociais, propor plans globais de tratamento e optimizar a utilización dos recursos asistenciais.

A praxe desta valoración esixe un profundo coñecemento dos recursos e instrumentos que en cada situación deben ser utilizados e, por tanto, unha sólida formación respecto diso.

A deterioración funcional é o punto final común de moitas das enfermidades do ancián; por iso, a súa valoración sistematizada debe levarnos ao coñecemento etiológico. Neste sentido hai que ter en conta algunhas consideracións:

Non sempre hai relación directa enfermidade-función; a alteración funcional pode ser signo precoz de enfermidade. Non existe unha boa correlación entre o tipo e severidade dun problema e o seu impacto sobre a función.

Unha alteración funcional específica non sempre ten orixe no órgano que controla esa función.

.A patoloxía dun órgano non sempre orixina a deterioración de función correspondente ao mesmo. 

b) A interdisciplinariedade, entendida como modo de acción conxunto e estruturado dos diversos profesionais implicados nun obxectivo común.

c) A existencia dos distintos niveis asistenciais, nos que leva a cabo a atención ao ancián en función das necesidades sanitarias e sociais da poboación xeriátrica dunha determinada área de saúde, co obxectivo de garantir o tipo e calidade dos coidados preventivos, progresivos, integrais e continuados que se precisen en cada caso e situación.